شیفته ی عبادت باشید نه گریزان از آن ...

امام باقر (ع) در حدیثی- که آن را جابر جعفی روایت کرده است- اندوه، ناراحتی و نگرانی خود را از قیامت و جهان آخرت بیان داشته است؛

امام (ع) می فرماید: جابر! من در غم و اندوهم و قلبم نگران و پریشان است! جابر می پرسد: اندوه و نگرانی تان برای چیست؟

امام (ع) برای اینکه ذهن جابر را از تصورات دنیایی راجع به این نگرانی امام پاک کند، ابتدا توضیح می دهد که نگرانی شان به خاطر دنیا و متاع دنیایی نیست و می فرماید:جابر! کسی که دین خالص و ناب الهی در قلبش راه یافته باشد از غیر خدا روی برتافته و قلبش تنها متوجه خداوند است ، مگر دنیا چیست و چه می تواند باشد!

آیا دنیا جز همین مرکبی است که بر آن سوار می شوی، یا لباسی است که می پوشی و یا همسری است که به او رسیده ای! آن گاه امام (ع) ضمن بیان نگرانی و دل مشغولی افراد مؤمن و پاکدامن و باتقوا نگرانی خود را این چنین بیان می کند:

جابر! مؤمنان، دل به بقای دنیا نبسته اند و خود را از قرار گرفتن در آستانه ی آخرت، ایمن نمی پندارند. فتنه ها و نیرنگ های دنیا، گوش شان را از شنیدن ذکر خدا کر نکرده است، جلوه های زندگی دنیا، چشم شان را از دیدن نور الهی، کور نساخته است. از این رو، پاداش نیکان را دریافت کرده و به رستگاری رسیده اند.

همانا تقواپیشگان، از همه ی مردم دنیا کم خرج ترند و در خدمت به دیگران از همه پیشتازتر و کوشاتر. اگر ارزش های الهی را از یاد ببری، آنان به یادت می آورند، اگر به یاد خدا باشی تو را در این راستا یاری می دهند، زبانشان همواره گویای حقوق الهی است و تمامی وجودشان برپا دارنده ی فرمان های خدا. با محبت حق، از هر محبتی چشم پوشیده اند و با قلبشان به خدا و محبت او چشم دوخته اند.

در راستای اطاعت فرمانروای هستی، با دنیا بیگانه اند برای دنیا به مخالفت با مالک و فرمانروای جهان برنمی خیزند می دانند که زندگی دنیا، یکی از مراحل حیات مستمر آنان است، بدین جهت دنیا را چونان منزلی در گذرگاه می بینند که کوتاه مدتی بر آن فرود آمده و ناگزیر باید از آن خارج شوند.

اهل تقوا، دنیا را همانند ثروتی می دانند که در خواب به چنگ آمده است و به گاه بیداری، از آن ثروت، هیچ اثری نباشد. پس بکوش! تا قوانین و ارزش هایی که خداوند در پرتو دین ر اختیارت نهاده، نگهبان باشی!

امام باقر (ع) خطاب به جابر می فرماید: جابر! آخرت سرای قرار و آرامش و جاودانگی است و دنیا خانه ی ناپایداری و فنا! ولی دنیازدگان گرفتار غفلتند و چنین می نماید که تنها مؤمنان دارای درک عمیق و اهل فکر و عبرتند.

این ها هستند که نواها و پیام های دنیایی گوششان را از شنیدن یاد خدا کَر نمی سازد و جلوه ها و زینت های آن، چشمشان را بر دیدن یاد خدا کور نمی گرداند.

افلح از امام باقر (ع) نقل کرده است: با امام (ع) به حج رفتیم. هنگامی که وارد مسجدالحرام شدیم و چشم حضرت به خانه ی خدا افتاد، پس حضرت گریسته و صدای گریه اش بلند شد. 

به امام (ع) عرض کردم: پدر و مادرم فدایت! مردم نگاه می کنند، کمی آهسته گریه کنید. امام (ع) فرمود:چرا گریه نکنم در حالی که امیدوارم خداوند با نظر رحمتش به من بنگرد و من فردا در پیشگاه خدا آمرزیده باشم.!

افلح می گوید: امام (ع) پس از طواف نزد مقام ابراهیم (ع) پیشانی بر خاک نهاد و به سجده رفت. آن گاه که سر از سجده برداشت دیدم موضع سجده با اشک های امام (ع) تر شده است.

همچنین امام صادق (ع) در مورد نماز شب پدرش فرموده است: پدرم آنقدر شب ها به نماز می ایستاد تا آنکه پاهایش ورم کرد.

موفق باشید ...