دعا کنیم تا برآورده شود ...

 یکی از راه های تقرب به خداوند و تنعم از رحمت بی پایان او، دعا و اظهار عجز و نیازمندی به درگاه خالق بی همتاست . 

 از مهمترین ایامی که بر دعا تأکید می‌شود، ماه مبارک رمضان است که خوان گسترده الهی زمینه بهره مندی هر چه بیشتر از رحمت و مغفرت الهی را فراهم می‌کند. از ادعیه مؤکد در این ماه دعای ابوحمزه ثمالی است که قرائت آن در سحرهای ماه مبارک همراه با برکات بسیار است.

دعا طبق بیانات نورانی امام سجاد(ع) بهترین عبادت است، اینکه ذات اقدس الهی در آیه 60 سوره مبارکه غافر می‌فرماید: «بخوانید مرا تا استجابت کنم شما را»، به سه نکته اشاره دارد، نخست آنکه دعا عبادت است، دوم آنکه ترک دعا استکبار است و در نهایت آنکه خداوند مستکبران؛ یعنی تارکان دعا را به دوزخ تهدید کرده است. 

دعای نورانی ابوحمزه ثمالی دعایی است که وجود مبارک امام سجاد(ع) در تمام سحرهای ماه مبارک رمضان به خواندن آن اهتمام داشته اند، این دعا از نظر سند روایی و حدیثی در مصباح کفعمی و اقبال سیدطاووس آمده است؛ وی با سند خاص خود از ابوحمزه ثمالی این روایت را نقل می‌کند و ابوحمزه طبق بیانات ائمه(ع) از نظر زهد، سلمان عصر خود بود و از وجود مبارک امام هشتم(ع) نقل شده که آن حضرت فرمودند: ابوحمزه ثمالی، سلمان عصر خود بوده است. 

وی چهار امام معصوم(ع) را درک کرده و از محضر نورانی آنها معارف الهی را فرا گرفته است، شاگردی در محضر امامان سجاد و باقر(ع)، تلمذ در محضر امام صادق(ع) و درک مقداری از عصر امام کاظم(ع) در زندگی او به چشم می‌خورد.

یکی از فرازهای این دعا به انسان می‌آموزد که اگر در حجاب نفسانی خود نباشد، میان او و خدا فاصله ای نیست، این نقطه اوج دعاست که در این حالت چنان احساس قربی به انسان دست می‌دهد که هیچ فاصله ای میان خود و رب احساس نمی کند و هیچ چیز در مناجات بیش از این حلاوت ندارد که انسان خود را در محضر خداوند ببیند و وقتی میان خود و او فاصله ندید، این اوج قرب عبد است به درگاه اله.

قرائت دعای ابوحمزه ثمالی در سحرهای ماه مبارک رمضان توسط امام سجاد(ع) انجام می‌شده و قول و فعل امام معصوم(ع) برای ما حجیت دارد.

افزون بر این، در ماه مبارک رمضان که بهترین ماه ها و ماه ضیافت الهی است، سحر بهترین زمانی است که انسان می‌تواند با خدای سبحان در ارتباط باشد که قطعا قرائت این دعای پرفیض بر کیفیت و عمق این ارتباط می‌افزاید.

البته سحر در تمامی ایام سال، بهترین اوقات از نظر معنوی، دنیایی و انسانی برای ارتباط با خدا است؛ زیرا ارتباط با خدا در دل شب در سیره معصومان(ع) و نیز بزرگان است.

در مناجات شعبانیه درجات عرفانی دیده می‌شود تا فرد هر چه بیشتر به خدای خویش تقرب بجوید، اما دعای ابوحمزه بیشتر برای کسانی است که طی سال دچار لغزش و گناه شده اند و درپی جبران آن هستند. به عبارت دیگر، نوعی صلح میان عبد و مولاست.

دعا در حقیقت همان رازگویی و نیازخواهی انسان است با خدا، یعنی انسان در مرحله نخست رازی دارد که می‌خواهد با خدای خود رازش را بازگو کرده و نیازش را طلب کند که نخستین گام در برقراری این ارتباط میان انسان با خدا، دعاست.

انسان از همان لحظه که فهمید نه از او و نه از غیر خدا هیچ اثری صادر نمی شود و همه محتاج خدا هستند، دست به دعا برمی دارد و فلسفه وجودی دعا چیزی جز این نیست که آدمی به فقر وجودی خویش پی ببرد.

در این میان ماه مبارک رمضان مثل دیگر اوقات نیست، بلکه موضوعیت خاص دارد و خدا در این ماه از جهات مختلف ویژگی های خاص قرار داده تا عبد با خالق خود در ارتباط باشد، خدای سبحان را بخواند و از او درخواست کند.

اگر انسان مضطر بود و در این اضطرار توحید در دعا برایش حاصل شد و آن را به زبان آورد، قطعاً خدای سبحان به دعایش جامه استجابت می‌پوشاند.

موفق باشید ...