در پرتگاه نادانی ...

امام صادق علیه السلام فرمودند: نادانی آمیزه ای در بنی‌آدم است که آمدنش ظلمت و رفتنش نور است. 

انسان با این آمیزه همیشه همراه است همچون سایه با خورشید، آیا نمی نگرید که آدمی گاه از چگونگی خصلت های خویش بی خبر است و آن را می ستاید، با آن که همان ها را در دیگران عیب می بیند و بر آن ها خشمناک می شود. 

گاه از طبع و اخلاق خویش ناخرسند است با این که همان را در دیگران می پسندد و می ستاید، این است که آدمی میان توفیق و بی توفیقی در کشاکش است، اگر توفیق به یاری‌اش آید کار درست می کند و اگر بی توفیقی نصیبش شد کار خطا می کند و کلید نادانی، خودپسندی و خودبینی است و کلید دانایی، دگرگون کردن این خصلت ها در خویش است. 

البته به شرط توفیق، نخستین مرتبه نادانی، بدون شایستگی، ادعای دانایی کردن است. مرتبه بعد از آن ندانستن نادانی خویش است و آخرین مرتبه، انکار علم و دانایی و ارزش آن است و هیچ چیز نیست که اثبات آن در حقیقت نفی آن باشد، مگر نادانی و دنیا (پرستی) و آزمندی، که همه آن ها همچون یکی از آن ها و یکی از آن ها همچون همه آن هاست .

موفق باشید ...