خدمتی که حضرت محمد (ص) به مردم میکرد ...

کانون خانواده از نهادهای مهم اجتماعی است که اساس و سنگ بنای جامعه را تشکیل می‌دهد. اسلام اهمیت زیادی برای جایگاه خانواده در جامعه قائل شده و سفارشهای فراوانی بر تحکیم مبانی آن از جانب معصومین(ع) صورت گرفته است.

همان‌گونه که اعمال پیامبر(ص) در تمام ابعاد زندگی الگوی مسلمانان است، شیوه رفتارش در خانه نیز برای پیروانش اسوه است. از عوامل مهم تحکیم پایه‌های خانواده و تداوم زندگی، عشق، محبت و گذشت از لغزشهای اعضای خانواده و مدارا با آنان است.

 از سیره پیامبر(ص) بخوبی برمی‌آید که زندگی با صبر، عفو و گذشت از خطاهای یکدیگر پایدار می‌ماند.

 آن حضرت همان‌گونه که در برخورد با دشمنان و معاندان با رفق و مدارا رفتار می‌کردند، در خانه و خانواده به آن اهمیت بیشتری می‌دادند.

در دنیایی که پست ترین مرد اگر زورش به هیچ کس نمی رسید دست کم برای همسرش پادشاهی می‌کرد و او را بی هیچ تردیدی خدمتکار خود می‌دانست، پیامبر خدا همه کارهای شخصی‌اش را حتی درون منزل، خود انجام می‌داد و آن را جزو وظایف زنان نمی‌دانست و افزون بر این در انجام کارهای منزل نیز تا زمانی که حضور داشت کمک می‌کرد، تا جایی که روایت کرده‌اند پیامبر خدمتکار اهل خانه‌اش بود.

پیامبر(ص)، مهربانی خاصی نسبت به زنان داشتند و پیوسته سفارش زنان را به امت خویش می‌کردند و می‌فرمودند: بهترین شما کسی است که برای زنان بهتر باشد و خودم از همه شما نسبت به زنان مهربانترم.

گاه اتفاق می‌افتاد حضرت خانه خویش را نظافت می‌کرد و جارو می‌کشید و خود مکرر می‌فرمودند: کمک به همسر و کارهای منزل، صدقه و احسان در راه خدا محسوب می‌شود.

در روایت است که به حضرت علی(ع) سفارش فرمودند:‌ای علی! از من بشنو و من جز آنچه خدایم فرمان داده است، نمی‌گویم.

 هر مردی که همسرش را در خانه کمک کند، به تعداد موهای اندامش، یک سال عبادت برایش به‌شمار می‌آورند؛ سالی که روزهایش روزه بوده و شب‌هایش را به پاخاسته باشد.‌

ای علی! کسی که در خدمت خانواده‌اش در خانه باشد و خودخواهی نورزد، آفریدگار، نامش را در دیوان شهیدان می‌نگارد و برای هر قدمش، یک حج و یک عمره پاداش می‌دهد.

‌ای علی! خدمت به همسر، کفاره گناهان بزرگ است و خشم پروردگار را فرو می‌نشاند. 

پیامبر (ص) به ابراز محبت نسبت به همسر بسیار اهمیت می‌دادند و به این کار سفارش می‌کردند و می‌فرمودند: هر چه ایمان انسان کامل‌تر باشد، به همسرش بیشتر اظهار محبت می‌کند.

اگر چه طبق دستور الهی فرموده بود خروج زن از خانه باید به اجازه همسر باشد، اما در سیره آن حضرت سراغ نداریم که همسرانش را از خروج خانه نهی کرده باشد.

یکی از عادتهای اعراب دوره جاهلیت این بود که رفتار دوستانه و محبت آمیز با کودکان را نوعی ضعف تلقی می‌کردند.

 با کودکان به گونه‌ای رفتار می‌شد که شایسته یک انسان نبود، نگرش اعراب بت پرست نسبت به کودکان بخصوص دختران بسیار خشن و دور از ترحم بود.

اما سیره پیامبر اعظم(ص) بطلان و ظالمانه بودن این ذهنیّت را خاطر نشان می‌کند و مهرورزی و مهربانی والدین را نسبت به فرزندان مورد تأیید قرار می‌دهد.

زمانی که رسول خدا(ص) کودکان را می‌دیدند بر سر آنان دست می‌کشیدند و به آنان سلام می‌کردند و می‌فرمودند: پس از من باید این امر به سنتی در جامعه تبدیل شود.

کودکانی که نزدیک پیامبر (ص) زندگی می‌کردند، وقتی آن حضرت را در کوچه و خیابان می‌دیدند و شاهد اظهار محبت ایشان بودند، از پیامبر(ص) تصویری به عنوان معلم دوست داشتنی و صمیمی در خاطر داشتند.

روزی رسول خدا(ص) نماز ظهر را با جماعت اقامه نمود، ولی برخلاف معمول دو رکعت آخر را بسرعت به پایان رسانید. 

پس از نماز از آن حضرت (ص) پرسیدند: آیا حادثه ناگواری رخ داده که این گونه در دو رکعت آخر نماز عجله کردید؟ پیامبر (ص) در پاسخ فرمود: آیا شما صدای ناله کودک را نشنیدید؟

معلوم شد در نزدیکی محل اقامه نماز کودکی گریه می‌کرده و کسی نبوده تا با نوازش او را آرام کند. مهر و محبت پیامبر(ص) موجب شد نمازش را کوتاه کند و آن کودک را مورد لطف و نوازش قرار دهد. 

روزی پیامبر (ص) در مسجد مشغول خواندن نماز بود. ناگهان امام حسین(ع) به سوی محراب دوید و به هنگام سجده پیامبر(ص) برپشت آن حضرت سوار شد. 

هنگامی که پیامبر(ص) سر از سجده برداشت، حسین(ع) را با دستهایش گرفت و در کنار خود بر زمین نهاد. 

وقتی به سجده دوم رفت باز حسین(ع) برپشت آن حضرت سوار شد. این صحنه چندین بار تکرار شد تا پیامبر از نماز فارغ گردید. یک نفر یهودی از دور این منظره را دید.

 نزدیک آمد و به پیامبر(ص) عرض کرد:شما با فرزندان خود به گونه‌ای رفتار می‌کنید که در میان ما چنین رفتاری نیست! پیامبر(ص) به او فرمود: اگر شما به خدا و رسولش ایمان بیاورید، به کودکان مهر و محبت می‌ورزید. همین صحنه و گفتار موجب شد آن یهودی مسلمان شود.

رسول خدا (ص) کفش خود را وصله می‌زدند، پوشاک خویش را می‌دوختند، در منزل را شخصا باز می‌کردند، گوسفندان و شترها را می‌دوشیدند و هنگام خسته شدن خادمشان در دستاس کردن به کمک او می‌شتافتند و آب وضویشان را خود تهیه می‌کردند و در همه کارها به اهل خانه کمک و لوازم خانه و زندگانی را به پشت خود از بازار به خانه حمل می‌کردند.

 چنانکه عایشه نقل کرده است: وقتی خلوت می‌شد، پیامبر لباس خود را می‌دوخت و کفش خویش را وصله می‌کرد. 

وهمین اصرار پیامبر (ص) بر انجام کارهای خود باعث می‌شد گاهی اطرافیان تصور کنند پیامبر خدا به انجام آن کارها علاقه خاصی دارد. مثلا عایشه روایت کرده است: محبوب‌ترین کارها نزد رسول خدا(ص) خیاطی بود.

موفق باشید ...