زندگی را با صبر بسازیم ...

امام موسی بن جعفر الکاظم (ع)سومین یا چهارمین فرزند امام صادق(ع)، در هفتم ماه صفر 128 ق. در ابواء (محلى بین مکه و مدینه) متولد شدند.

ایشان پس از پدر بزرگوارشان، به مدت 35 سال امامت جامعه اسلامی را بر عهده داشتند که 10 سال آن مصادف با حکومت منصور، 10 سال همزمان با محمدالمهدى پسر منصور، یک سال با موسى الهادى و 15 سال دیگر از عمر ایشان مصادف با حکومت هارون الرشید بود.

امام موسى کاظم (ع) در 21 سالگى به امر خداوند متعال و وصیت پدر بزرگوارشان به مقام امامت رسیدند و مدت امامت شان، بیش از 35 سال بود که این مدت امامت از همه امامان بیشتر بوده است. آن حضرت در تاریخ به کاظم یعنی فروخورنده خشم و صبر مشهورند.

نفوذ امام در بین شیعیان و تاثیری که در راه ترویج دین داشتند، آن چنان گسترده بود که حکام بنی امیه را بر آن داشت که سالهای طولانی، امام را زندانی و سپس به شهادت برسانند لذا سالهای بسیاری از عمر آن حضرت در زندان گذشت گفت: آن حضرت دوران طولانی زندان را که بنابر یکی از اقوال تاریخی7 سال و بنابر نقل دیگری این مدت 14 سال بوده است، با شکیبایی و صبر تحمل کردند و فعالیتهای سیاسی و مذهبی خودش را در زندان ادامه دادند و هرگز دست از مبارزه بر نداشتند. 

در تاریخ نقل شده که آن حضرت در زندان به عبادت و راز و نیاز مشغول بودند طوری که زندان بان ها هم تحت تاثیر عبادتهای حضرت قرار می‌گرفتند. 

در تاریخ اسلام نقل شده که هارون الرشید زن آوازه خوانی را به زندان نزد امام فرستاد تا به خیال خود آن حضرت را تحت تاثیر قرار دهد و ساحت امامت را نزد مردم تنزل دهد، اما این زن وقتی در زندان حالات معنوی و عبادتهای حضرت را می‌بیند، تحت تاثیر قرار گرفته و متحول می‌شود.

بعدها وقتی هارون آن زن را فراخواند، او خطاب به هارون گفت: من در زندان مردی را دیدم که همیشه در حال عبادت و سجده بود.

امام موسی‌بن‌ جعفر (ع) بسیار خشم خود را فرو می‌بردند و از بدی‌های دیگران چشمپوشی می‌کردند، به خاطر همین ویژگی اخلاقی، آن حضرت به کاظم مشهور شدند.

کسی که خشم خود را فرو مى‏برد و بر گرفتارى‏ها شکیبایى مى‏ورزید. لقب «کاظم» به معنای نگهدارنده و فروخورنده خشم است. 

این رفتار در برابر کسی یا کسانی بوده که از راه جهالت و نادانی یا به تحریک دشمنان در برابر امام به کارهای زشت و دور از ادب دست می زدند که رفتار حکیمانه و صبورانه آن حضرت ( ع ) کم کم، بر آنان حقانیت خاندان عصمت و اهل بیت (ع) را روشن می‌کرد، اما آنجا که پای گفتن کلمه حق پیش می آمد، امام کاظم ( ع ) می فرمودند : «قل الحق و لو کان فیه هلاکک» حق را بگو اگرچه آن حقگویی موجب هلاک تو باشد. یعنی ارزش والای حق به اندازه ای است که باید افراد در مقابل حفظ آن نابود شوند .

امام کاظم (ع) در حدیثی می‌فرمایند:«هر کس خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند عذاب خود را در روز قیامت از او باز مى‏دارد».این امام بزرگوار در برابر ناملایمات زندگی بسیار صبر و خشمشان را کنترل می‌کردند.

در قرآن از مسلمانان خواسته می‌شود که رفتارهای بد و ناپسند را به بهترین شکل پاسخ دهند و در صدد مقابله به مثل نباشند و از این جهت امام موسی کاظم(ع) الگوی مطلوب ماست، آن هم در شرایطی که جامعه ما به لحاظ روانی در آرامش کافی به سر نمی برد و نیاز است که ما زندگی های آرام تری داشته باشیم.

کسانی که خشم خود را فرو مى‏برند و از مردم در مى‏گذرند و خداوند نکوکاران را دوست دارد و امام موسی کاظم(ع) تجلی عینی و عملی این آیه هستند.

مقام احسان که در این آیه مبارکه به آن اشاره می‌شود، از مومن بودن بالاتر است، زیرا احسان کننده کسی است که بدی دیگران را با خوبی و احسان پاسخ می‌دهد و امام هفتم چنین مرتبه ای داشتند طوری که ایشان در برابر کسانی که آن حضرت را تحت آزار و اذیت قرار می‌دادند با نیکویی و احسان برخورد می‌کردند.

فردی وجود داشت که هر وقت امام را می‌دید دشنام می‌داد و با آن حضرت برخورد تندی داشت، اما امام در برابر رفتارهای او سکوت و صبر می‌کردند تا جایی که طاقت اطرافیان ایشان تمام شد و آنها به امام اعتراض کردند که چرا اینقدر صبر و تحمل می‌کنند و مقابله به مثل نمی کنند.

مدتی خبری از آن فرد نبود، امام پیگیر احوال او شدند که گفته شد در مزرعه اش مشغول فعالیت است، امام به دیدار او در مزرعه اش رفتند و با احسان و نیکویی با او برخورد کردند، تمام محصولات او را با قیمت بالایی خریداری کرده، آنگاه به خود او بخشیدند و دعا کردند که خداوند برکت در محصولاتش قرار دهد.

آن مرد بشدت تحت تاثیر قرار گرفت و بعدها از اصحاب باوفای امام شد و هر گاه حضرت را می‌دید می‌گفت: خداوند بهتر از هر کسی می‌داند که رسالتش را در کجا قرار دهد.

موفق باشید ...