سفری به حج از گفته ی نزدیکان ...

حتما بارها شنیده اید از همه آنهایی که به این سفر نورانی مشرف شده اند که گفته اند مثل یک خواب بود و همین که به خود آمدیم، باید برمی گشتیم.

انشالله هرکس نرفته به این سفر خدا ببرش ... 

برای من هم تعدد سفرهای زیارتی خانه خدا باعث نشده که از این حال و هوا خارج شده باشم. هنوز هم هنگام بازگشتن لحظه وداع بسیار دشوار است. این سفر را باید تجربه کنی تا درک تک تک کلماتی که مسافران سرزمین وحی تعریف می‌کنند، راحت تر باشد. 

نمی توانم توصیف کنم، نسبتا جوان بودم و برای اولین بار چشمم به خانه خدا افتاد، بی اختیار ترسی وجودم را فرا گرفت و قطعا این احساس به همه آنها که برای اولین بار این مکان مقدس را زیارت کردند دست داده است. 

ابهت خانه خدا و شکوه و عظمت سرزمین وحی دل هرعاشقی را می‌لرزاند، دیدن کوهی که رسول خدا(ص) از دامنه سخت آن بالا می‌رفت و با خدای یکتا خلوت می‌کرد، لطف ویژه ای دارد.

 این کوه یادآور رنجهای بزرگمردی است که از مردم عصر جاهلیت برای خلوت با خدا فاصله می‌گرفت تا رستگاری و به خدا رسیدن را در خلوت خود تجربه کند. رسالت ترجمه حقانیتی بود که محمد(ص) در بلندای این کوه به آن دست پیدا کرد.

 دیدن این مناظر و پس از آن دیدن مدینه و مظلومیتهایش انسان را به این فکر می‌اندازد که من در بیداری به این اماکن مقدس آمده ام یا در خواب! آن سالهای دور هنوز آثار کوچه های بنی هاشم و نخلستان هایی که به دست مبارک مولی الموحدین علی(ع) کاشته شده بودند به خوبی پیدا بود، اما متاسفانه طی سالهای اخیر وهابیت ضاله به بهانه توسعه حرمین، بخشی از این تاریخ گرانبهای اسلام را از بین برد و این روزها حال و هوای مکه و مدینه جنبه سیاحتی به خود گرفته است. 

بله همین طور است، ماندن و خوابیدن حاجی در منطقه منا معادل عبادت کردن از سر شب تا صبح در مسجدالحرام است. پس اگر زائر نتوانست شب را در آن دیار حضور پیدا کند، باید تا صبح در مسجدالحرام بیدار بماند که بدین وسیله جبران خواب و بیتوته کردن در منا را بنماید. 

نکته دیگر اینکه عبادات حج در هیچ جای دیگر وجود ندارد، بنابراین عباداتش خاص و جنبه معنویت آن ویژه است، بنابراین اسم آن را به جای عبادت، کلمه نُسک و جمع آن مناسک حج گذاشته‌اند.

همه افرادی که به سفر حج مشرف می‌شوند تا قبل از خروج از وطن زائر نامیده می‌شوند و قبل از ورود به سرزمین وحی با برخی از مسائل آشنا می‌شوند، از جمله اینکه مبادا پس از پایان موسم حج متوجه شویم که موقعیت بس زیبا و ارزشمند را از دست داده‌ایم.

اگر از آنچه وظیفه زائر بیت‌ا... است کوتاهی شود، در روزی حسرت و تأثر می‌خورد و هیچ گاه تأثر جایگزین کارهای لازم نمی‌شود، بنابراین زائر تا حرکت نکرده و به این سفر بار نبسته، باید بار معنوی خود را ببندد.

وقوف در خود و تامل در آنچه انجام داده ایم، رفع حق الناس که بسیار برآن تاکید شده است. اگر هر فردی قبل از سفر حج خودش را با تمام وجود وقف خدا کند و آماده سفر به این سرزمین شود، حاجی واقعی است. 

حج، به معنای سفر زیارتی صرفی که مثلا به اماکن مذهبی می‌رویم نیست و اگر فردی پس از بازگشت از این سفر بر طریق گذشته باشد و خطاهایش تکرار شوند، حاجی نشده و دشواری این سوال تا قیامت با او خواهد بود که چه توشه ای از این سفر برای قیامت اندوختی و حال آنکه عمر در گذر است.

تمام سفرهایم سرشار از خاطره های مختلف اند، اما یک سفر برایم بسیار متفاوت بود، شاید حدود 8 سال پیش در سفری به خانه خدا ، اتفاق عجیبی را تجربه کردم. جوانی اروپایی که 30 ساله بود را در هنگام وقوف در خانه خدا بارها می‌دیدم ، هنگام نماز خواندن و حین طواف. این جوان با حیرت و سرگشتگی میان انبوه جمعیت اشک می‌ریخت و ندبه سرایی می‌کرد، به دوستی گفتم من با زبان این جوان آشنا نیستم کمی در حرفهایش تامل کن و بگو در ندبه هایش با خدا چه می‌گوید.

 دوستم به من گفت او خدا را جستجو می‌کند، در عباراتش تاکید می‌کند، «ای بزرگ! تو که هستی که نه در کنیسه یهودیان تو را یافتم و نه در کلیسای مسیح مقدس. نه درآیین بوداییان بودی ونه در آتش آتش پرستان. قلب و روحم برای یافتن تو سرزمین به سرزمین را گشت، راستی تو که هستی که من را بی اختیار به این سرزمین پر راز و رمز کشیده ای، خدایا، از تو می‌خواهم که من را قبول کنی...» روزها گذشت و ما راهی مدینه شدیم و دیگر از آن جوان نشانی ندیدم اما هنوز حیرتی تمام وجودم را درگیر کرده که یک جوان اروپایی بدون داشتن زمینه ذهنی از اسلام و خدای یکتا و در جستجوی حقیقت خودش را به سرزمین وحی رساند.

نوشته فوق از زبان حجت الاسلام والمسلمین سید مهدی طباطبایی، استاد اخلاق و معارف اسلامی و نام آشنای حج بیت ا... الحرام در گفت وگوی پیش رو از سالهای همنوایی با خانه خدا، مدینه و کوچه های بنی هاشم بود .

موفق باشید ...