راست گوئى در خانواده به وصف اسلام ...

دروغگوئى یکى از صفات بسیار زشت و یکى از گناهان بزرگ است . تمام اقوام و ملل جهان ، از دروغگویى مذمت مى کنند و صاحبش را پست و فرومایه مى شمارند. شخص دروغگو نزد مردم اعتبار و آبرو ندارد، آدم شریف و بزرگوار دروغ نمى گوید.

اسلام نیز از این صفت زشت مذمت نموده آن را گناهى بزرگ و حرام شمرده است .

امام محمد باقر علیه السلام فرموده :

دروغ پایه خرابى ایمان است .

حضرت امام صادق علیه السلام فرمود، حضرت عیسى علیه السلام فرموده :

کسى که زیاد دروغ بگوید آبرو ندارد.

حضرت على علیه السلام فرمود:

هیچ کار زشتى بدتر از دروغ نیست .

همه پیامبران الهى و پیشوایان دینى ، مردم را به راستگویى دعوت نموده اند. راستى یک امر طبیعى و فطرى است و از نهاد انسان مایه مى گیرد. همه کس راستى و راستگو را دوست دارد و از دروغگو بیزار است حتى شخص دروغگو.

علل و عوامل خارجى است که او را از فطرت خدادادى منحرف ساخته به دروغگوئى مى کشاند. بچه اى که از فطرت اصلى منحرف گشت و به دروغگوئى عادت کرد در بزرگى نیز ترک عادت برایش دشوار است و غالبا از آن دست بردار نخواهد بود. آیه و روایت و پند و اندرز نیز چندان اثرى نخواهد داشت .

در محیط خانواده است که بچه شکل مى گیرد و از اخلاق پدر و مادر و سایر معاشرین تقلید مى کند. اگر محیط خانواده محیط راستى و درستى باشد، پدر و مادر و سایر افراد، با صداقت و راستى ، با همدیگر رفتار کنند و سخن بگویند، بچه هاى آنان نیز به راستى و درستى پرورش خواهند یافت

دروغ گفتن پدر و مادر که به عنوان سرپرست خانواده شناخته شده اند گناه ساده اى نیست بلکه گناه بزرگى را به همراه دارد و آن ، پرورش بچه هاى دروغگو است . این قبیل پدران و مادران تنها گناه کبیره را مرتکب شده اند، هم اینها هستند که یک اجتماع دروغگو و فریبکار را به وجود مى آورند.

بنابراین ، پدران و مادرانى که مى خواهند فرزندانشان راستگو باشند چاره اى ندارند جز اینکه راستگوئى را پیشه خویش سازند و براى فرزندانشان بهترین محیط و سرمشق را فراهم سازند. 

موفق باشید ...