درک یتیمان به وصف امیرالمومنین ...

درباره ى یتیمان از خدا بترسید. مبادا که گرسنه بمانند و در جمع و جامعه ى شما تباه شوند من از پیامبر خدا شنیدم که مى فرمود: اگر کسى یتیمى را، تا آنجا که بى نیاز شود، سرپرستى کند خداوند به پاداش این کار، بهشت را بر او واجب مى کند. چنانچه اگر کسى مال یتیم را بخورد، خداوند- سوختن در- آتش را بر او واجب مى فرماید.

خداوند در بیان نعمتهاى خویش به پیامبر مى فرماید: الم یجدک یتیما فاوى [ سوره ى ضحى، آیه ى 6. ] مگر نبود که تو یتیم بودى و خداوند تو را در پناه خویش گرفت ؟ سپس به آن حضرت دستور مى دهد: فاما الیتیم فلا تقهر [ سوره ى ضحى، آیه ى 9. ] - حال که چنین است- پس هرگز حق یتیم را تباه مساز و او را مرنجان.

خداوند در پیمانهایى که از بنى اسرائیل گرفت از آنان خواست جز خداى یکتا را نپرستند، نسبت به پدر و مادر و خویشاوندان و یتیمان و مسکینان، نیکى کنند. [ و اذ اخذنا میثاق بنى اسرائیل لاتعبدون الا الله و بالوالدین احسانا و ذى القربى و الیتامى و المساکین... "سوره ى بقره، آیه ى 83". ]

یکى از ویژگیهاى نیکوکاران به بیان قرآن آن است که به خاطر دوستى خدا، به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و در راه ماندگان و خواهندگان و آزادسازى بردگان کمک مالى مى کنند. "ص" [ ... و لکن البر... و آتى المال على حبه ذوى القربى و الیتامى المساکین و ابن السبیل و السائلین و فى الرقاب... "سوره ى بقره، آیه ى 177". ]

و از سوى دیگر یکى از ویژگیهاى کسانى را که دین را دروغ مى شمارند، آن مى داند که یتیم را از خود مى رانند. [ ارایت الذى یکذب بالدین فذلک الذى یدع الیتیم. "سوره ى ماعون، آیه ى 1 و 2". ]

و نیز یکى از عوامل فقر و پریشانى انسانها را آن مى داند که آنان چون یتیمان را اکرام نمى کردند به فقر و فاقه و تنگدستى گرفتار آمدند. [ و اما اذا ما ابتلاه فقدر علیه رزقه فیقول ربى اهانن کلا بل لاتکرمون الیتیم. "سوره ى فجر، آیه ى 6 تا 17". ]

به علاوه، درباره ى تجاوز به دارایى یتیم هشدارى بس شدید مى دهد و مى فرماید: ان الذین یاکلون اموال الیتامى ظلما انما یاکلون فى بطونهم نارا [ سوره ى نساء، آیه ى 10. ] و دستور مى دهد کسى جز به خیر و نیکى و اصلاح امور، به مال یتیم تا زمان بلوغ وى نزدیک نشود [ فلا تقربوا مال الیتیم الا بالتى هى احسن حتى یبلغ اشده. "سوره ى انعام، آیه ى 152 و سوره ى اسرى، آیه ى 34". ]

در بیانات رسول اکرم صلى الله علیه و آله و سلم و معصومین علیهم السلام نیز سفارشهاى بسیار اکید نسبت به یتیمان شده است. چنانچه پیامبر خدا فرمود: وقتى یتیمى بگرید عرش خدا مى لرزد و خداوند در آن حال مى فرماید: چه کسى موجب گریه ى این بنده ى من که در کودکى پدر و مادر از دست داده شده است ؟

به عزت و جلال خویش سوگند مى خورم که هر کس او را آرام کند بهشت را بر او واجب مى کنم. [ قال رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم: ان الیتیم اذا بکى اهتز له العرش، فیقول الرب تبارک و تعالى: من هذا الذى ابکى عبدى الذى سلبته ابویه فى صغره ؟ فو عزتى و جلالى لایسکنه احد الا اوجب له الجنه. "بحارالانوار، ج 72، ص 5". ]

و حضرت على علیه السلام فرمود: هر مرد و زن مومنى که دستى از دلسوزى و مهر و شفقت بر سر یتیمى بکشد، خداوند به عدد هر تار موى آن یتیم، حسنه اى براى او مى نویسد. [ قال امیرالمومنین علیه السلام: ما من مومن و لا مومنه یضع یده على راس یتیم ترحم له الا کتب الله له بکل شعره مریده علیها حسنه. "بحارالانوار، ج 72، ص 4". ]

و امام صادق علیه السلام فرمود: در کتاب حضرت على علیه السلام آمده است: کسى که مال یتیم را بخورد، پیامد شوم این کار گریبان فرزندانش را مى گیرد و در آخرت هم گریبانگیر خودش مى شود. [ روى عن الصادق علیه السلام قال: فى کتاب على علیه السلام: ان اکل مال الیتیم سیدرکه و بال ذلک فى عقبه، و یلحقه و بال ذلک فى الاخره. "بحارالانوار، ج 72، ص 13". ]

موفق باشید ...