دشمن ستمگر و یاور ستمدیده باشید به وصف امیرالمومنین ...

گاه باشید که ستم سه گونه است: ستمى که هرگز بخشوده نمى شود، ستمى که پیگیرى مى شود و ستمى که رها گشته و آمرزیده مى گردد.

و اما آن ستمى که هرگز بخشایشى در آن نیست، شرک ورزیدن به خداوند است چرا که خود فرموده است: خداوند هیچگاه شرک به خود را نمى آمرزد.

و اما ستمى که آمرزیده مى گردد همان است که بنده به خود روا مى دارد که آن انجام گناهان خرد و ناچیز است. و اما آن ستمى که رها نمى شود و پى گرفته مى گردد، ستم بندگان به یکدیگر است که سزاى ظالم در آخرت با قصاص وى همراه خواهد بود. اما قصاص در آنجا بسى هولناک است. نه آنکه به زخم خنجر یا ضربه تازیانه باشد. قصاصى است که اینها همه در برابر آن بسى ناچیز است. [ فاما الظلم الذى لایغفر فالشرک بالله. قال الله تعالى: ان الله لایغفر ان یشرک به.

 و اما الظلم الذى یغفر فظلم العبد نفسه عند بعض الهنات و اما الظلم الذى لایترک فظلم العباد بعضهم بعضا القصاص هناک شدید. لیس هو جرحا بالمدى و لا ضربا بالسیاط. ولکنه ما یستصغر ذلک معه. "نهج البلاغه نسخه ى صبحى صالح خطبه ى 176". ]

قرآن کریم از زبان لقمان حکیم مى فرماید: « و اذ قال لقمان لابنه و هو یعظه، یا بنى لاتشرک بالله ان الشرک لظلم عظیم »[ سوره ى لقمان، آیه ى 13. ] لقمان به فرزندش گفت: فرزندم هرگز به خداوند شرک میاور چرا که شرک به او ستمى بس بزرگ است.

بزرگترین ستم، افتراى دروغ بستن به ساحت قدس خداوند است و بزرگترین افترا، شریک قائل شدن به اوست. از همین روست که قرآن در چندین آیه و چندین مناسبت مى فرماید: « و من اظلم ممن افترى على الله کذبا » کیست ستمکارتر از کسى که به خداوند افتراى دروغ مى بندد؟ « و الکافرون هم الظالمون » [ سوره ى بقره، آیه ى 254. ] کافران همان ستمکارانند.

در داستان اقوام پیشین که بر اثر شرک و کفر و تبهکارى عذاب خداوند بر آنان نازل گشته است تمامى آنان با وصف ظالم نام برده شده اند. چنانچه در سوره ى مبارکه هود پس از ذکر داستان قوم نوح و هود و صالح و لوط و شعیب و نیز ماجراى فرعون و عذابى که بر آنان نازل شد، آمده است: « و کذلک اخذ ربک اذا اخذ القرى و هى ظالمه ان اخذه الیم شدید » [ سوره ى هود، آیه ى 102. ]

و این چنین است عذاب خداوندى، آنگاه که بر سرزمینى که اهل آن ستمکارانند، فرود آید. به راستى که عذاب او بسیار دردناک است. بنابراین بزرگترین ظلم، شرک به خداوند است و بزرگترین مظلوم، خداوند! و سفارش آن حضرت مبنى بر دشمن ستمکار بودن و یاور ستمدیده گشتن، دو معنا دارد :

1- معناى ظاهرى آن عبارت است از دشمنى با کسانى که نسبت به ضعیفان و زیر دستان ستم روا مى دارند و یاورى ستمدیدگانى که پناهى ندارند.

2- معنایى عمیق و ژرف که همان پیکار با شرک و بى دینى و کوشش در راه برپا داشتن کلمه ى مقدسه ى توحید است.

موفق باشید ...