به پیام اعتکاف گوش دهیم و عمل کنیم ...

روزهایی در خلوت خویش، با خود بودن و به یاد خدا زیستن، عوض شدن خیلی راحته به شرط اینکه خواسته باشیم ...

 

گشت و گذاری در کوچه و پس کوچه های درون و گشتن در دنیای «تو در توی» دل و شناختن خود و مجاهده با نفس و انس با معبود. 

اعتکاف، خلوتی است در جمع، 
 

عزلتی است در ازدحام،  

نه دعوت به رهبانیت، بلکه دعوت به توجه به معنویت، 
 

نه گوشه گیری، بلکه به «تأملات تنهایی».
 

اگربناست در بوستان دل «گل توبه»ای بروید، دراین موسم است. 
 

اگر بناست در کوچه باغ های قلب، نسیم رحمتی بوزد، در این اوقات است.
 

بریدن از غیر و پیوستن به دوست ، پیام دیگر اعتکاف است.
 

اعتکاف، هجرتی درونی برای سیر در دنیای باطن و مروری بر نفسانیت خویش است، تا گام تهذیب  

برداریم و گام بندگی برگیریم.
 

آری... باید با «گام دل» رفت ، تا به «کام دل» رسید. 
 

اعتکاف، تمرینی سه روزه است، با «قیام» و « صیام» با «ذکر» و « تهجد» با تلاوت و عبادت، تا این  

چند روز، سبب شود عمری در معبد نیاز و سجده گاه راز، معتکف حریم زندگی و حرم انس باشیم.
درسی از سه روز برای همه عمر .
 

«رجب» ماه نماز و نیایش است و «مسجد» محراب حمد و ستایش.
 

«اعتکاف» هم چله نشینی در خلوت ناز و خواهش.
 

ایام اعتکاف، اهل عبادت را «عید حضور» است و اهل غفلت را روزنه ای به سوی نور.
 

درک حضور و لمس محضر، پیام دیگری از اعتکاف است.
 

در درگاه بلند الهی،تا «میرزا کوچک» نشویم «آقا بزرگ» نمی شویم.
 

تا در زندگی، برنفس خویش « امیر» نشویم، همواره «اسر» می مانیم.
 

ما در کجای زمان و زمینیم؟ کیستیم وچیستیم؟ 
 

« محاسبه و مراقبه» پیام دیگر اعتکاف است. 
 

فرصتی است برای رجوع به «طبیب روح»، تا بیماری های پنهان ما را درمان کند.
 

معتکفان ، « سفره عبودیت» می گسترند و «رزق و معنویت» می یابند. 

سوختگیری می کنند، برای اوج گرفتن در پرواز روح و سرآفاقی و انفسی.
 

دراین لحظات و ایام، باید ویروس های گناه و رذایل را شناخت و آن ها را از بین برد.
  

یادمون باشه که یه روزی نخواهیم بود پس طوری زندگی کنیم که دیگر لحظه ای نیستیم ...