علی (ع) و خدای یگانه هستی ...

نماز، نخستین حکم الهى بود که پس از بعثت پیامبر(ص) توسط جبرئیل امین از جانب خداوند صادر شد و پیامبر آن را برای امت خود مقرر داشت.

على(ع) شایسته ترین و عالی ترین شاگرد پیامبر(ص) است که می فرمود، نماز نور دیده من است. او در تمام دوران حیات پیامبر(ص) همچون سایه دنبال رسول خدا بود و همه جا پیامبر(ص) را اسوه و مقتداى خویش قرار مى‏ داد.  

این نوجوان پاک و روشن ضمیر، همراه پیامبر وضو می گرفت و همین که رسول خدا نماز را بجا می آورد، او نیز پشت پیامبر خدا به نماز می ایستاد. همراه آنها تنها خدیجه(س) بود که به عنوان اولین زن ایمان آورده با پیامبر (ص) نماز جماعت می گذارد. 

 علی (ع ) خود می فرماید: « خدایا من‌ نخستین‌ کسی‌ هستم‌ که‌ به‌ تو روی‌ آورد و دعوت‌ تو را شنید و اجابت‌ کرد. در نماز جز رسول‌ خدا (ص‌) کسی بر من پیشی‌ نگرفت». 

على (ع) به نماز عشق می ورزید و در حساس ترین لحظات زندگى، نماز را بر هر کار دیگری ترجیح مى‏ داد. او در مسجد کوفه و در اوج راز و نیاز با خدا بود که شمشیری زهرآگین بر سرش فرود آمد. 

 هنگام شهادت على (ع) در سجده نماز در جمله ای زیبا فرمود: به خدای کعبه رستگار شدم.
در نمازم خم ابروى تو با یاد آمد
حالتى رفت که محراب به فریاد آمد
ضرار بن حمزه در یک شب پر ستاره به دنبال امام علی به راه افتاد و آرام آرام او را تعقیب کرد. می دانست امام مثل هر شب به باغی می رود و در آنجا به تنهایی با خدای خود رازگویان شب را به صبح می رساند. همیشه عبادت امام علی برای ضرار بن حمزه جالب بود.  

می خواست بداند کسی که اینگونه مورد توجه خدا و پیامبر است، چگونه نماز می خواند و عبادت می کند. همه جا آرام بود. مهتاب آنقدر فضا را روشن کرده بود که می شد به راحتی علی (ع) را زیر نظر گرفت. امام را دید که در نقطه ای رو به قبله ایستاد و نماز را آغاز کرد . 

 نمازش آن چنان با شکوه بود که گویی در این دنیا حضور ندارد. او آن چنان غرق در نماز بود که متوجه حضور هیچکس نشد. 

 پس از پایان نماز با خضوع و خشوع به حمد و سپاس خداوند پرداخت. ضرار بن حمزه هنوز آنجا بود و با دقت به رفتار علی (ع) می نگریست و صدای نجوای پرسوز و گداز او را می شنید . 

 علی (ع) در فرازی از سخنانش می گفت : «ای دنیا ، دیگر خود را به من نشان مده و چنین برایم دل فریبی نکن ... خیلی بعید است که بتوانی مرا فریب دهی ، مدت تو بسیار اندک ، ولی خطر تو برای فرزندان آدم بسیار بزرگ و عیش و نوش تو کوتاه است . 

 آه که توشه ام برای آخرت اندک و اندوخته ام برای رفع وحشت راه ، ناچیز است». 

ضرار بن حمزه، امام را دید که بی تاب بر زمین افتاد . با نگرانی و به سرعت خود را به امام رساند. در همین حال، امام برخاست و دوباره به نماز ایستاد. 

 بتدریج چشمان ضرار بن حمزه خسته شده بود و دیگر یاریش نمی کرد. او از شدت خستگی راه خانه را در پیش گرفت. ولی هنوز امام علی(ع) به عبادت مشغول بود و کسی که شیفته ذات الهی است در قاموس او خستگی راه ندارد. 

علی (ع) ، بهترین‌ و نزدیکترین‌ راههایی‌ را که‌ انسان‌ را به‌ خالق‌ خویش‌ می رساند ، در خطبه‌ 110 نهج البلاغه بیان‌ کرده ، می فرماید : « بی ‌گمان‌ ، برترین‌ وسیله‌ پیوستگی‌ انسانها به‌ خدای‌ سبحان‌ ، برپا نمودن‌ نماز به‌ عنوان‌ آئین‌ امت است‌». 

علی (ع) نماز را هنگامی تاثیرگذار و متحول کننده می داند که نمازگزار به اوقات نماز توجه داشته باشد و می فرماید: « نماز را در وقت‌ خودش‌ به‌ جای‌ آر ، نه‌ این‌ که‌ در زمان بیکاری‌ زودتر از وقتش‌ بخوانی‌ و به‌ هنگام‌ درگیری‌ و کار ، آن‌ را تأخیر بیندازی‌ و بدان‌ که‌ تمام‌ کردار خوب تو‌ در گرو نماز است».نماز معیار ارزش گذاری‌ سایر اعمال‌ انسان‌ است. 

 شخص‌ نمازگزار علاوه‌ بر خویشتن‌ ، باید سایر افراد خانواده‌ را نیز به‌ خواندن‌ نماز تشویق کند. از نگاه علی (ع ) همچنانکه جسم به غذا نیازمند است، روح انسان نیز به غذا نیاز دارد و نماز غذای روح است، زیرا که دل و جان را با خالق یکتا پیوند می دهد و نور حق را در دل شعله ور می سازد. در توصیه های امام علی آمده است: به‌ کودکان‌ نماز بیاموزید و آنان‌ را در‌ هنگام‌ بلوغ‌ به خاطر ترک‌ نماز مؤاخذه‌ کنید.  

نماز به دلیل آنکه بازدارنده از بدی و زشتی است، آثار و برکات فراوانی را به همراه دارد. امام علی‌(ع‌) آن را نشانه ایمان می خواند، چنانکه رسول‌ خدا (ص) نماز را پرچم‌ و علامت ایمان‌ دانسته است‌.  

حضرت علی یادآور می شود که اگر نمازگزار بداند هنگام نماز چه‌ هاله ‌ای‌ از جلال‌ خداوند او را فرو می ‌پوشاند، هرگز دوست‌ ندارد که‌ سر از سجده‌‌ بردارد. از نگاه امام‌ علی‌(ع‌) هرکس‌ نماز را با معرفت‌ به‌ حق‌ آن‌ به‌ جای‌ آورد، آمرزیده‌ می‌ شود. 

موفق باشید ...