معاشرت با دیگران...

معاشرت و ارتباط سازنده با دیگران ، یکی از مهمترین و اصلی ترین نیاز های روحی و روانی آدمیان است. 

از جمله مهمترین اهداف معاشرت با دیگران توسعه اخلاق الهی و بهره مندی از فضایل اخلاقی و پیشرفت در جهت تهذیب و  تربیت نفس است.بنابراین اگر درجایی معاشرت با دیگران مستلزم کشیده شدن انسان به گناه و معصیت و انحراف از مسیر هدایت و سعادت باشد ، روشن است که چنین معاشرتی خلاف مقصود است و باید ار آن پر هیز کرد.ر مقابل اگر معاشرت با کسی موجب تقرب انسان به خداوند و تقویت دینی و بنیه های دینی انسان شود،باید در حفظ و توسعه آن به شدت کوشا بود. 

اسلام هر نوع معاشرتی را توصیه نمی کند. 

پیامبر اکرم(ص) به ابوذر غفاری فرموده اند:

ای ابوذر،همنشین صالح بهتر از تنهایی و انزواست و تنهایی بهتر از همنشین ناصالح است. 

معاشرت های خانوادگی... 

هر یک از ما از پدر و مادری خاص و عضوی از یک خانواده هستیم.ممکن است برادر،خواهر،عمو،دایی ،خاله،پدر بزرگ و مادربزرک داشته باشیم و پس از ازدواج عضو خانواده همسر هم به شمار آییم.همه اینها مسئولیت ها و وظایف اخلاقی خاصی بر عهده ما می گذارد. 

ما در برایر والدین خود وظایف ویژه ای به عهده داریم.احترام به والدین،روبط همسران،چگونگی تربیت فرزند ،صله رحم و ... همگی مربوط به این نوع معاشرت هستند. 

به آنچه گه گفتم دقیقا توجه کنید و کمی بیندیشید...آیا بهتر نیست از همین الان عوض بشیم و اخلاق های بدمون را کنار بگذاریم و کاری را انجام بدیم که خداوند را راضی نگه دارد و دیگران هم ما را دوست داشته باشند. 

موفق باشید...