زیارت امام رضا برابر با آرامش روحی و معنوی است ...

همه انسانها دوست دارند تا محبوب و مطلوب و همنشینی داشته باشند تا با زیارت او، آرام بگیرند و سیر در خدا کنند و دل و وجودشان را با آرامش او صیقل دهند.

زیارت از منظر روانشناسی، مطلوب‌خواهی و به‌دنبال محبوب رفتن است و همه انسانها علاقه مند به مراوده با کسانی هستند که سرمایه وجودی‌شان شجاعت، عدالت، محبت، کرامت و تشویق به امید و مثبت‌اندیشی باشد. 

زیارت به دیدار دوست مطلوب و محبوب رفتن است و ما به زیارت خانه خدا و حرم ائمه اطهار(ع) می‌رویم، چون به دنبال آرامش و دیدار آرامشگر هستیم. زیارت یعنی محشور شدن با انسانهای دل‌آرام برای نزدیک شدن به خدا.  

ما ایرانیان مفتخر به حضور هشتمین امام شیعیان جهان در مشهدالرضا هستیم و هنگامی که به حرم مطهر آن حضرت پا می‌گذاریم، روح و روان خود را در فضای ملکوتی حرم آرامش و جلا می‌دهیم. زائران در راز و نیاز خود با خدای متعال از او می‌خواهند که اگر آن امام معصوم مطلوب اوست، آنان را نیز چون او مطلوب و محبوب خود گرداند. 

در ایام حج و زیارت خانه خدا نیز در فرآیند اعمال و مناسک حج و خودداری از اعمالی که در این ایام حاجیان از آنها نهی شده‌اند، به‌دنبال پالایش شخصیت خود برای محبوب شدن نزد خداوند متعال هستیم و اگر موفق شویم در حقیقت یک قدم به خدا نزدیکتر شده‌ایم. 

تمامی انسانهای آزاده، مؤمن و پاک‌طینت به‌دنبال محبوب و معشوق حقیقی خود هستند و این آزادگی و دلدادگی امری مقدس است. 

 انسانهای بی‌شماری برای رسیدن به آرامش هزینه می‌کنند ولی تأمین آرامش امری بیرونی نیست و رفاه مادی، انسانها را به فلاح و آرامش نمی‌رساند، بلکه آنان را از فلاح و رستگاری دور می‌سازد.  

فلاح یعنی متبلور شدن آرامش از درون انسانها و لذا اگر زندگی انسانها «فلاح محور» باشد نه «رفاه محور»، آرامش به دل آنان باز خواهد گشت.  

خوشبختی انسانها را باید در آرامش آنها و نشاط و بهجت درونی آنها و در مسیر زندگی کنونی و حال فعلی آنان جستجو کرد و در تأسف گذشته نباید زندگی نمود.  

مثبت‌اندیشی و مطلوب‌اندیشی از عوامل آرامش‌بخش و آرامش‌آفرین است، چرا که خدای متعال نیز انسانها را تأیید‌طلب و تکذیب‌گریز آفریده است. 

 از این رو پدران و مادران عزیز و فهیم باید در تربیت فرزندان خود به این نکته توجه داشته باشند و با فرزندان خود با زبان مثبت و تأیید و نه با زبان تحقیر و تکذیب صحبت کنند. 

 مثبت‌اندیشی، ساده‌اندیشی نیست، بلکه حقیقت‌اندیشی است، امید‌بخش و امید‌آفرین بودن را از دیگر عوامل رسیدن انسانها به آرامش است و همه انسانها به امید زنده‌اند و خدای متعال نیز افراد ناامید را دوست ندارد.  

اهل عفو و بخشش بودن، خیراندیش و خیرآفرین بودن و اهل تألیف قلوب و نزدیک کردن دلها به یکدیگر بودن را از دیگر صفات برجسته‌ای دانست که موجب رشد و تحوّل و ایجاد آرامش درونی انسانها می‌شود.  

انسانها همچنین باید تلاش‌مدار باشند و نتیجه و حاصل کار خود را به خدا واگذار نمایند. چرا که اگر چنین کردند رفیق‌مدار، صادق، آزاده، بی‌تکلّف و بی‌توقع خواهند شد و خداوند بهترین پاداشها را ارزانی آنها خواهد کرد . 

موفق باشید ...