حکمت هفتاد و هفتم دنیا شناسی . . .

ضراربن ضمره ضیایی از یاران امام به شام رفت بر معاویه وارد شد . معاویه از او خواست از حالات امام بگوید ، گفت : علی را در حالی دیدم که شب ، پرده های خود را افکنده بود و او در محراب ایستاده بود محاسن را به دست گرفته چون مار گزیده به خود می پیچید و محزون می گریست و می گفت : ای دنیای حرام! از من دور شو ، آیا برای من خود نمایی می کنی ؟ یا شیفته من شده ای تا روزی در دل من جای گیری ؟ هرگز مباد ! غیر من را بفریب ، که مرا در تو هیچ نیازی نیست ، تو را سه طلاقه کرده ام تا بازگشتی نباشد ، دوران زندگانی تو کوتاه ، ارزش تو اندک ، و آرزوی تو پست است ، آه از توشه اندک ، و درازی راه ، و دوری منزل ، و عظمت روز قیامت .

موفق باشید . . .